Spartathlon 2025

Om 05:00 naar het ontbijt. Aan tafel met Nederlanders die eenzelfde plan hebben voor vandaag. Finishen op de Spartathlon. Er wordt wat gepraat over koetjes en kalfjes maar de spanning is voelbaar. 'Waar ben ik aan begonnen' wordt verzucht.

Er wacht een mooie dag met zo'n 245 km aan Griekse geasfalteerde wegen van Athene naar Sparta. De uitzondering die de regel bevestigd is de Sangaspas waar het pad niet voorzien is van een blinkend laagje asfalt.

Voor mij de tweede keer dat ik aan de start mag staan van één van de grootste wegwedstrijden binnen het ultralopen. Een wedstrijd met een achtergrond die ver teruggaat in de Griekse geschiedenis. Erg mooi om dat weer te mogen voelen en te beleven.

Wanneer ik met mijn spullen de trap afloop merk ik dat mijn enkel niet echt soepel meebeweegt. Automatisch zoek ik extra houvast aan de leuning. Het leek of hij gisteren soepeler was - maar goed - vandaag zal er gelopen worden.

De vastzittende enkel is geen verrassing doch geeft het ook geen extra vertrouwen. Ik weet waar ik aan toe ben. De laatste maand voor de Spartathlon eigenlijk geen normale training kunnen lopen. Afgelopen week was ik alweer blij om zo'n 5km aan één stuk te kunnen lopen.

In de bus drink ik nog wat extra om goed van start te kunnen gaan. Bij de Akropolis staat er al een rij lopers op de startlijn. Daarachter groepjes van landen en/of bekenden. Mensen zonderen zich af. Keren in zichzelf. Anderen zoeken juist de connectie en/of aandacht. Mijn gezin is weer aanwezig. Ze hebben ook op tijd de start kunnen vinden. Fijn om dit moment te delen.

Ik mis de euforische gevoelens van vorig jaar niet. Weet meer wat me te wachten staat. Althans dat denk ik. Het zal een lange dag en nacht en dag worden. Stap voor stap moet ik het gaan lopen. Stap voor stap. En zo gaan we van start. Ik loop iets meer achterin het veld als vorig jaar. Eerst probeer ik vertrouwen te krijgen in mijn benen.

Na een half uur krijg ik een melding van mijn horloge. Compleet vergeten dat ik deze trigger had ingesteld zodat ik regelmatig zou blijven eten en drinken. Wat een goed idee bedacht ik me en nam mijn eerste energie kauwblok.

Kilometers lang zie ik in de verte een oranje shirt. Heel langzaam kom ik dichterbij maar als ik het duidelijker zie blijkt het geen Nederlander maar een Griek te zijn. Het blijkt mijn nummer-buurman te zijn dus dat is een mooie aanleiding voor een praatje. Enige tijd lopen we zo samen op. Op een CP raken we elkaar kwijt maar je weet toch dat je elkaar waarschijnlijk later weer gaat tegenkomen.

Het voornemen om de eerste marathon zo min mogelijk te wandelen lukt en ik hobbel op mijn eigen tempo rustig door. Nu is er net wat meer ruimte. Met wat tips in gedachten wandel ik daarna tegen elke helling op. Hierin word ik gepasseerd door een Amerikaan. Ik realiseer me dat hij ook wandelt - alleen twee keer zo snel als ik. Hoe doen die mensen dat toch vraag ik me af. Ik ben weer - nu alweer - aan het sukkelen. Mijn hoofd is niet bezig met het lopen van een wedstrijd. Ik zal ook harder moeten wandelen wil ik niet teveel tijd verliezen.

Rond de 70km kom ik in een soort van dip terecht. Ik realiseer me dat het nog een lange weg is. Ben wat meer aan het wandelen in de wetenschap dat ik redelijk op schema lig. Als mijn nummerbuurman voorbij komt roept hij om aan te sluiten - meteen ben ik uit mijn dip en lopen we gezellig een aantal km gezamenlijk op.

Bij de verzorgingspost na het kanaal van Korinthe loop ik haast mijn gezin mis. Ik had afgesproken dat ik niet te lang hier zou staan. Na wat gegeten en gedronken te hebben besluit ik om me niet te laten masseren. De bovenbenen doen wat moeilijk maar ze functioneren nog. De enkel is nog niet los gekomen en de kuit en scheen laten langzamerhand ook wat meer van zich horen. Als ik wegloop tref ik nog net mijn gezin aan. Mooi om ze toch nog even te spreken.

Rond 90km kom ik weer in een dip terecht. Deze duurt langer. Echter na een paar kilometer kan ik mezelf weer in beweging krijgen en ga langzamerhand naar de eerste heuvels. De punten die ik vorig jaar erg lastig vond herken ik nu niet meer als zodanig. Zo kan het geheugen je ook erg parten spelen. Wat me bij was gebleven als een enorme lange eindeloze steile helling bleek een licht stijging van een 200m te zijn.

Na 110km was de vaart er echt uit. In eerste instantie was ik nog redelijk helder en alert. Later vroeg ik me af wat die piepjes op mijn horloge eigenlijk moesten betekenen. Ik wist niet meer dat ik had bedacht dat ik ook iets met eten moest doen. Dat ging ook al enige tijd wat minder - als ik wat at.

De maag draaide zich meerdere malen om. De bovenbenen (met name de rechter) deden steeds lastiger. Op een cp kreeg ik een goede peptalk van Pim. Mooi om hem even te spreken. Dat gaf weer moraal en een boost. Met warme kleding aan kon ik weer verder.

Heuvelop gaat moeizaam, echter heuvelaf gaat nog moeizamer. Mijn bovenbeen kan het zwakkere linkerbeen niet goed meer opvangen. Om de klappen te beperken wandel ik nu ook het meeste heuvelaf. Alex haalt me bij - samen lopen we tot de volgende CP op. Daar vraagt hij nog of ik ook mee ga - maar ik wil hem niet ophouden. Even later vervolg ik mijn weg maar de twijfel in mijn hoofd wordt steeds groter. Uiteindelijk één CP verder als vorig jaar stopt mijn reis om 01:17.

Uiteindelijk ben ik met de bus iets na 08:00 uur in Sparta aangekomen. In de tussentijd heb ik veel na kunnen denken. Ik ben teleurgesteld en gefrustreerd over het verloop. Het haast identieke patroon valt moeilijk te ontkennen. Dat voelt niet goed. Dit jaar had ik beter moeten weten. Ik zal dieper moeten duiken om de juiste puzzelstukjes te kunnen vinden.

13 oktober, 2025